Κάθε Ιούλιο στην Κύπρο, χιλιάδες οικογένειες ζουν μια σιωπηλή τελετή ενηλικίωσης: τα παιδιά τους, στα 18 τους χρόνια, αφήνουν το σπίτι για τον στρατό ή για σπουδές. Και αν για τους νέους αυτή η μετάβαση μοιάζει συναρπαστική, για τους γονείς είναι συχνά γεμάτη άγχος, θλίψη, ανασφάλεια και σιωπηλή μελαγχολία.
Αυτό που δεν λέγεται συχνά είναι πως αυτός ο αποχωρισμός αφορά όλους. Δεν είναι μόνο το παιδί που απομακρύνεται από την αγκαλιά της οικογένειας. Είναι και οι γονείς που μένουν πίσω — με μια άδεια καρέκλα στο τραπέζι, ένα δωμάτιο λιγότερο γεμάτο και μια καρδιά που προσπαθεί να προσαρμοστεί.
Είναι φυσιολογικό να πονάς (ακόμη και να κλαις)
Η αίσθηση της απώλειας δεν είναι ένδειξη αδυναμίας. Είναι απόδειξη αγάπης και δεσίματος. Μπορεί να εκφραστεί με θλίψη, κόμπο στο στομάχι, αϋπνίες, ακόμα και ενοχές. Πολλοί γονείς παλεύουν με το ερώτημα: “Μήπως δεν τους τα έδωσα όλα; Μήπως έπρεπε να πω κάτι ακόμη;”
Η απάντηση όμως είναι απλή: Τα δώσατε όλα. Και τώρα ήρθε η στιγμή να αφήσετε το παιδί σας να τα δοκιμάσει.
Πώς να στηρίξετε τον εαυτό σας:
🔹 Αποδεχτείτε την αλλαγή: Δεν είναι το τέλος, είναι μια αρχή — για το παιδί σας, αλλά και για εσάς.
🔹 Μιλήστε: Μοιραστείτε τις σκέψεις σας με τον/την σύντροφο, φίλους ή ειδικούς. Δεν είστε μόνοι.
🔹 Αφήστε χώρο στα συναισθήματα: Μην τα καταπιέσετε. Η θλίψη είναι φυσική αντίδραση.
🔹 Βρείτε νέο σκοπό: Ξαναβρείτε τις δικές σας ανάγκες, τα δικά σας όνειρα. Τώρα είναι η στιγμή να επαναπροσδιορίσετε τη ζωή σας.
🔹 Διατηρήστε επαφή, χωρίς έλεγχο: Μια καλημέρα με μήνυμα, μια κλήση μια φορά την εβδομάδα αρκούν για να νιώθει και το παιδί και εσείς συνδεδεμένοι — χωρίς πίεση.
Μια νέα σχέση γεννιέται
Η σχέση γονέα-παιδιού δεν τελειώνει στα 18. Αλλάζει μορφή. Γίνεται πιο ώριμη, πιο ισότιμη. Περνά από την προστασία, στην εμπιστοσύνη. Από την καθοδήγηση, στην αποδοχή.
Μη φοβηθείτε την απόσταση. Χτίζει νέες γέφυρες επικοινωνίας. Εσείς είστε το λιμάνι τους. Και εκείνα, με τον καιρό, θα επιστρέφουν — όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το θέλουν.
Το να αποχαιρετάς δεν σημαίνει να αποχωρίζεσαι. Σημαίνει να δίνεις φτερά. Και να μαθαίνεις να αγαπάς από μακριά.
